(επ’ αφορμή
επιστολής-επίθεσης κάποιου Ε. Οικονομάκη στο "Βαθύ Κόκκινο")
Α. Εισαγωγικό σημείωμα
Το
Ε.ΠΑ.Μ. δεν συνιστά χώρο ιδεολογικής αντιπαράθεσης -ούτε εσωτερικώς ούτε προς
τρίτους- πέραν των βασικών διακηρυκτικών του θέσεων. Ούτε φυσικά ο Δημήτρης
Καζάκης έχει ανάγκη κάποιας υποστηρικτικής απαντητικής επιστολής -προς τον εν
λόγω κύριο ή τους ομοίους του- από τρίτους. Ποσώς επίσης ενδιαφέρει τον
γράφοντα αν ο κάθε Οικονομάκης έχει μαύρα μεσάνυχτα από Μαρξισμό, στην αριστερά
αυτός είναι ο κανόνας. Ο λόγος της απάντησής μου -όχι στον συγκεκριμένο κύριο
που ως ενεργούμενο είναι πιθανώς και θύμα, αλλά στα αφεντικά του και στους πάμπολλους
ομοιοπαθείς- είναι να αποκαλύψω και να προσπαθήσω να δώσω ένα «τέλος» στις
προβοκατορικο-χαφιέδικες επιθέσεις προερχόμενες από τους νεοταξικούς κύκλους
της συστημικής-καθεστωτικής αριστεράς, ώστε να πάψουν να παρενοχλούν το Ε.ΠΑ.Μ.
και να πληροφορηθούν ότι «έχουσιν γνώσιν οι φύλακες» … Αυτοί οι κύκλοι έχουν
λυσσάξει βλέποντας έλληνες πατριώτες κάθε ιδεολογίας, κάθε ηλικίας και από κάθε
γωνιά της χώρας να προστρέχουν αθρόα προς το Ε.ΠΑ.Μ., ενώ οι ανερμάτιστες
προσδοκίες τους -διάλυση της Ελληνικής Εθνικής Εργατικής Τάξης και μετατροπή
της σε αφελληνισμένα υποχείρια προς ευκολότερη πέψη με συνακόλουθη διάλυση του
Ελληνικού Έθνους- εξανεμίζονται. Επιστρατεύουν κάθε μέσον για να χτυπήσουν το Ε.ΠΑ.Μ.,
χτυπώντας ύπουλα τον Καζάκη, ο οποίος μέσα σε λίγους μήνες έχει κατορθώσει το
ακατόρθωτο: Να πείσει, να συν-κινήσει, να αναπτερώσει ελπίδες και να συνενώσει τεράστιες
μάζες ελληνικού λαού -οργανωτικά ή ανεκπέφραστα- για την επίτευξη του
υψηλότερου σκοπού της σύγχρονης ιστορίας των Ελλήνων, σε αντίθεση με αυτούς οι
οποίοι συστηματικώς, εντατικώς, διαχρονικώς και ψευδολογώντας τον διχάζουν
χάριν της κομματικής τους μικροοντότητας ή των υποκρυπτόμενων εντολέων τους. Η
ουσία της ερεβώδους διαφοράς των ηγεμονίσκων της ψευδοαριστεράς από τον Δημήτρη
Καζάκη είναι ότι αυτοί θέτουν τα συμφέροντα, τις επιδιώξεις και την πρακτική
τους μπροστά και πάνω από τον όποιο «μαρξισμό» τους και κατόπιν τον
προσαρμόζουν με τη μέθοδο κόψε-ράψε συμφώνως προς τις ανάγκες των πρώτων, απλώς
και μόνον για να τα δικαιολογήσουν και να αποκοιμίσουν τις συνειδήσεις του κατά
κύριον λόγο φοιτητικο-υπαλληλικού και ουδόλως εργατικού κομματικού τους κοινού.
Αντιθέτως, στον Καζάκη είναι η Επιστημονική-Διαλεκτική Μεθοδολογία που τίθεται -και
μάλιστα αδήλως ως μέθοδος αλλαγής του κόσμου- μπροστά και πάνω από την καταγραφή,
ανάλυση και σύνθεση του κοινωνικού είναι και η οποία φωτίζει κάθε βήμα εφαρμογής
της σε αυτό το είναι.
Πράττοντας
με αυτόν τον τρόπο οι διάφορες επιμέρους ηγεσίες της συστημικής-καθεστωτικής αριστεράς,
ταυτίζουν το πεπρωμένο τους πλήρως με αυτό των κυβερνήσεων του σύγχρονου
δωσιλογισμού με τις οποίες συνυπάρχουν και συναγελάζονται τόσο μέσα στο ίδιο ψευδο-κοινοβούλιο
όσο και εκτός αυτού.
Σύντομα θα απολαύσουν δια «χειρός» λαού το κρύο πιάτο
που συνηθίζει να σερβίρει η Ιστορία …