Η Ικανή και Αναγκαία Συνθήκη για την Επανάσταση

του

Παντελή Μιντεκίδη

Επ’ αφορμή ενός αποσπάσματος (της κατακλείδας) της ανάρτησης: «Κύπρος: Το δεύτερο Ρωσικό βήμα, του Απ. Αποστολόπουλου», στο μοναδικής σπουδαιότητας μπλογκ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ, δημοσιεύω και τα ακόλουθα συμπληρωματικώς.

Η ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Η ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

του

Παντελή Μιντεκίδη

ὓβρις → ἂτη → νέμεσις → τίσις

[1]  Η αίσχιστη αθλιότητα των σημερινών ελλήνων γονέων δεν είναι ότι αυτοί αμαχητί και όλως εθελοδούλως εγκατέλειψαν το παρόν και το μέλλον της πατρίδας τους κάτω από την μπότα των ξένων τοκογλύφων και κυρίως των ντόπιων δοσίλογων αρπαχτικών.

Αυτό συνιστά συλλογική εθνική αναξιότητα!

Χαρακτηρίζει τους ανάξιους και ανίκανους έλληνες να διασφαλίσουν τις προϋποθέσεις ύπαρξης, συντήρησης και κυρίως διατήρησης του αγαθού που τους κληροδότησαν με ιδρώτα, πόνο και αίμα οι πρόγονοί τους, δηλαδή τον τίτλο του Ελεύθερου Έλληνα Πολίτη.

[2]  Ωστόσο, η τρισβάρβαρη ηθική αθλιότητα ιστορικών διαστάσεων των σημερινών ελλήνων γονέων, αυτή που τους καθιστά ανάξιους να φέρουν τον ιερό τίτλο του Έλληνος Γονέως, αλλά και υπόλογους ακόμη και σε αυτήν την πλέον εκχυδαϊσμένη αστική νομιμότητα, είναι ακριβώς η ακόλουθη:

Γέννησαν, έφεραν στον κόσμο και εγκατέλειψαν το παρόν και το μέλλον των σωμάτων των ανήλικων αγοριών και κοριτσιών τους στις ακόρεστες σαδιστικές ορέξεις των ξένων τοκογλύφων και κυρίως των ντόπιων δοσίλογων αρπαχτικών, μετατρεπόμενοι οι ίδιοι σε γονείς-ηδονοβλεψίες του βιασμού των «λατρευτών», κατά πως διατείνονται, τέκνων τους.

Ακριβώς αυτό χαρακτηρίζει τους σημερινούς έλληνες γονείς:

Η συλλογική γονεακή αναξιότητα!!

Είναι η αναξιότητα που σαφώς χαρακτηρίζει εκείνους που ενώ η φύση και η κοινωνία τους έστεψε με την υπέρτατης ιερότητας τιμή και δόξα της τεκνοποίησης, αυτοί ίστανται ανάξιοι πατέρες και μητέρες για την διασφάλιση των προϋποθέσεων ύπαρξης, συντήρησης και κυρίως διατήρησης του θείου τούτου δώρου.

Τέτοιοι, και όχι διαφορετικοί, είναι οι σημερινοί έλληνες γονείς που αδιαμαρτύρητα, αλλά και συναμαρτάνοντας, αποδέχονται να βλέπουν τα τέκνα τους ως περίσσια ανθρώπινης ύπαρξης!

[3]  Ιδού πως περιγράφει το φαινόμενο της επίδρασης του δημόσιου χρέους πάνω στα αγέννητα και ανήλικα τέκνα ακόμη από το 1842 ο Άγγλος καπιταλιστής και διανοητής από το Newcastle, Thomas Doubleday:

«Η πιο μεγάλη και πιο μοιραία αντίρρηση σε όλα τα εκτεταμένα συστήματα εθνικού δανεισμού, είναι, ωστόσο, ότι υποθηκεύουν, στην πράξη, την εργασία στην αιωνιότητα. Μιας και μόνο από τα προϊόντα της εργασίας του έθνους μπορεί να πληρωθεί ο ετήσιος τόκος.

Αυτό δεν είναι βιασμός μόνο των φυσικών νόμων, αλλά όλων των νόμων γενικά. Δεν υπήρξε ποτέ κανένας κώδικας επί της γης, που να κάνει τα παιδιά υπόλογα για τα χρέη των πατέρων τους,  εκτός κι αν αυτοί άφησαν στα παιδιά τους περιουσία για να τα πληρώσουν. [Πολύ περισσότερο όταν αυτά τα χρέη καν δεν τα δημιούργησαν οι πατέρες … Π.Μ.]

Το να υποθηκευθεί η μελλοντική εργασία ενός παιδιού για να πληρωθεί ο τόκος ενός χρέους, που συνάφθηκε πριν αυτό να γεννηθεί, είναι στην πραγματικότητα η μετατροπή αυτού του παιδιού σε δούλο.

 Ένα νήπιο, που έχει υποθηκευθεί με αυτόν τον τρόπο, γεννιέται είλωτας και δουλοπάροικος. Το σώμα του δεν του ανήκει περισσότερο απ’ ότι ανήκει στον κάτοχο των εγγυήσεων. Ενώ υπό οποιαδήποτε πρόφαση ή όνομα, οι κόποι του γίνονται ιδιοκτησία κάποιου άλλου. Είναι δούλος από κάθε πρακτική άποψη και δούλος θα πρέπει να ονομάζεται.

Σύμφωνα με τον ορισμό, «δούλος» είναι εκείνος «ο άνθρωπος του οποίου ο σωματικός μόχθος και οι καρποί του είναι ιδιοκτησία κάποιου άλλου», και σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκει κάθε άνθρωπος που η εργασία του υποθηκεύεται για να πληρωθεί ο τόκος ενός Εθνικού Χρέους.»

O, tempora! O, mores!!

[4]  Χάρις στην σκέψη και τις αναλύσεις μιας μακράς σειράς προοδευτικών συγγραφέων, αναλυτών και μελετητών γνωρίζουμε σήμερα με ακριβή και όλως ασφαλή τρόπο τις επιβεβλημένες πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσουμε σχετικώς με το δημόσιο χρέος, όταν αυτό απειλεί να καταβροχθίσει μία χώρα και τον λαό της, αλλά και ποτέ εις το μέλλον να μην περιέλθουμε σε παρόμοια κατάσταση.

Επιγραμματικώς, αυτές οι θεμελιακές πολιτικές εξόδου και αναγέννησης, καταρχήν και καταρχάς, έχουν ως ακολούθως:

1. Μονομερής άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του επαχθούς χρέους.

2. Τιμωρία όλων των ενόχων που δημιούργησαν ή διαχειρίστηκαν το επαχθές χρέος καθώς και άμεση δήμευση των περιουσιών τους.

3. Έξοδος από την ευρωζώνη και υιοθέτηση εθνικού νομίσματος.

4. Επιστροφή του Κατοχικού Δανείου και καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων.

5. Εθνικοποίηση των Τραπεζών και έλεγχος της οικονομίας και της κίνησης κεφαλαίων.

6. Σεισάχθεια για όλα τα υπερχρεωμένα ανήμπορα νοικοκυριά και ανάδειξη του αναγεννημένου κράτους σε κεντρικό μοχλό ολόπλευρης παραγωγικής ανάπτυξης της οικονομίας και κοινωνίας.

7. Αναδιάταξη όλων των εξωτερικών, εμπορικών και αμυντικών, σχέσεων της χώρας με μοναδικό κριτήριο την υπεράσπιση του πλούτου, των συνόρων και της ιστορίας μας.

8. Εκ θεμελίων δόμηση μορφής και περιεχομένου όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης ώστε να αντιστοιχίζεται πλήρως στην νέα μορφή οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης. Καθολική, ψηφιακή, διαλεκτική αλληλεπίδραση ατόμου-κοινωνίας-υφηλίου.

9. Συντακτική Εθνοσυνέλευση για την σύνταξη και ψήφιση νέου λαϊκού, δημοκρατικού συντάγματος.

10. Όλες οι εθνικές και ταξικές όψεις θα υφίστανται συναρμοσμένες και θα υπάγονται στην ενιαία οντότητα:

Λαός-Παιδεία-Οικονομία-Διαχείριση-Ασφάλεια-Περιβάλλον-Υγεία

που θα ίσταται στην υπηρεσία κάθε ενός ξεχωριστού μέλους της κοινωνίας.

Παντελής Μιντεκίδης,

Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.) Φλώρινας

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ

 ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

του

Ζήση Δ. Παπαδημητρίου[1]

«H οικονομία του χρόνου συμπυκνώνει τελικά μέσα της κάθε οικονομία….. Οικονομία του χρόνου καθώς και συστηματική κατανομή του χρόνου εργασίας στους διάφορους κλάδους της παραγωγής παραμένει λοιπόν πρώτος οικονομικός νόμος οργάνωσης της κοινοτικής παραγωγής»[2].

Τυχαιότητα, ανθρώπινος εγκέφαλος και ελεύθερη βούληση

Τυχαιότητα, ανθρώπινος εγκέφαλος και ελεύθερη βούληση

του

Ζήση Δ. Παπαδημητρίου[1]

Η Κβαντομηχανική εισήγαγε στο χώρο της επιστήμης τις έννοιες της απροσδιοριστίας, της πολυπλοκότητας και του τυχαίου, ανατρέποντας τις μέχρι τότε ισχύουσες απόψεις των οπαδών του ντετερμινισμού, του ετεροπροσδιορισμού, πως «τίποτα δεν συμβαίνει από τύχη, αλλά όλα τα πράγματα συμβαίνουν από αναγκαιότητα»[2]. H θεωρία του Big Bang και του χάους επαναπροσδιόρισε την έννοια της αιτιότητας, επαναφέροντας στο επίκεντρο του επιστημονικού και γνωστικού ενδιαφέροντος τη σχέση μεταξύ τυχαιότητας, ανθρώπινου εγκεφάλου και ελεύθερης βούλησης. Σημειωτέον ότι η θεωρία του χάους έχει τις καταβολές της στην γνωστή «επικούρεια παρέκκλιση» και αναφέρεται στην εξάρτηση του αποτελέσματος από τις αρχικές του συνθήκες, με την έννοια ότι η αρχική κατάσταση καθορίζει τις περαιτέρω εξελίξεις. Με άλλα λόγια, δυο χιλιάδες διακόσια χρόνια πριν ο Werner Heisenberg διατυπώσει την αρχή της απροδιοριστίας, ο Επίκουρος επεσήμανε το στοιχείο της τυχαιότητας στη φύση και συνακόλουθα στις διαδικασίες εκδήλωσης της ανθρώπινης βούλησης. Αναλύοντας στη διατριβή του τη διαφορά μεταξύ δημοκρίτειας και επικούρειας φυσικής ιστορίας, ο νεαρός Κάρολος Μαρξ διατυπώνει την άποψη πως η ελευθερία είναι ταυτόσημη με την αντίσταση στην αναγκαιότητα, απορρίπτοντας έτσι τον περιώνυμο σιδηρούν νόμο της ετεροπροσδιριστίας[3].

Πιθανότητες, εναλλακτικά σενάρια και γεωπολιτικές σταθερές

 Ένα σενάριο των επόμενων ολίγων ετών
για την Ελλάδα, χωρίς εμάς

 Φοίβος Αποστολόπουλος

Πολιτικός  Επιστήμων-Διεθνολόγος

            Η κρίση χρηματοπιστωτικών αξιών της Ε.Ε. αλλά και του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου βαίνει επιδεινούμενη, και μετατρέπεται σε κρίση πολιτιστικών αξιών και πολιτικών συστημάτων. Ταυτοχρόνως η Ε.Ε. έχει χάσει πλήρως την όποια νομιμοποίηση της στα μάτια τουλάχιστον των κοινωνιών της Μεσογείου, καθώς το πρόσωπο που παρουσιάζει στα δύσκολα είναι στυγνά αριθμολαγνικό, χωρίς ίχνος πολιτικού σχεδιασμού ή κοινωνικού οράματος, και απόλυτα ετεροβαρές υπέρ του Βορά. Επιπλέον οι πολιτικές ηγεσίες του Βορά εκπέμπουν μια αποικιοκρατική ωμότητα, η οποία γυρίζει μνήμες στον 19^ο αιώνα και τα επακόλουθα των πολιτικών εκείνων.  Την ίδια στιγμή η παλιά υπερδύναμη Η.Π.Α. αναγκάζεται, για να επιβιώσει, να ακολουθήσει μια πολιτική επιλεκτικής αποδέσμευσης (selective disengagement) από την Ευρώπη, και από την λεκάνη της Μεσογείου, η Ρωσία (μετά την καταστροφική περίοδο Γιέλτσιν και την ανοικοδόμηση ισχύος επί Πούτιν) επαναπροσδιορίζει την ζώνη επιρροής της αφενός στη λεγόμενη «εγγύς ζώνη» της, αφετέρου δε στην ευρύτερη γεωπολιτική σκηνή, ενώ η Κίνα αλλά και μια σειρά μικροτέρων παικτών (Βραζιλία, Ιαπωνία, Αυστραλία) βλέπουν το πεδίο ελιγμών τους να αυξάνει σημαντικά. Εκ των πραγμάτων βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου όλοι μιλούν με όλους! Η συνισταμένη όλων είναι η ανάδυση μιας νέας ιεραρχίας ισχύος στον κόσμο, μέσα από έναν πιστωτικό-οικονομικό-τεχνολογικό και πολιτιστικό πόλεμο, που διεξάγεται τα τελευταία τρία χρόνια.[1]   

ΙΔΟΥ ΠΟΙΟΝ ΤΙΜΗΣΕ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ!

ΙΔΟΥ ΠΟΙΟΝ ΤΙΜΗΣΕ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ!

του Παντελή Μιντεκίδη

  

Ιδού ποιόν τίμησε ο Τσίπρας!